Jadalnia

Tabitha Bishop

Usiadła obok niego, ale widziała, że jego twarz wskazywała na wielką niechęć do jakiejkolwiek rozmowy.
Coś go gryzie.
- U mnie w porządku. Dzięki.
Siedzieli chwilę w milczeniu.
- Jeśli nie masz ochoty, na towarzystwo, to powiedz. Chciałam tylko zapytać, czy zdążyłeś się zaaklimatyzować w szkole.

Paul Devoux

- Jeśli nie masz ochoty, na towarzystwo, to powiedz. Chciałam tylko zapytać, czy zdążyłeś się zaaklimatyzować w szkole.
- Nie, nie przeszkadzasz mi. Po prostu... Masz taką osobę, o której od pierwszego wrażenia wiedziałaś, że to ta jedyna? - zmrużył oczy, przyglądając się reakcji szatynki. Podciągnął nogi w ten sposób, aby spokojnie mógł oprzeć brodę o kolana. Potem sięgnął po kolejne jabłko i postawił je przed sobą, próbując zmienić jego wygląd, kształt - cokolwiek. Niestety bezskutecznie. Z niechęcią przeturlał owoc w stronę dziewczyny.
- A co do szkoły... Nie jest tak źle. Kilka osób już poznałem.
I w jednej zakochałem? [/b]

Tabitha Bishop

Tabithę zdziwiło pytanie chłopaka.
W jej myślach od razu pojawiła się obraz nauczyciela.
- Może cię to zdziwi, ale mam. I chociaż jestem tego pewna, nadal ciężko mi pojąć, jak to jest możliwe i jak do tego doszło. To się po prostu stało i już. - przy ostatnich słowach uniosła ramiona i z uśmiechem na ustach wykonała gest poddania się.
Tab złapała jabłko i zakryła je dłońmi.
Po chwili podniosła dłonie i przeturlała jabłko w stronę Paula.
To co zobaczył, trochę go rozbawiło. Powierzchnia owocu nie była gładka i jednokolorowa. Jabłko dostało futerka w szkocką kratę. Jednak efekt już po kilku sekundach zniknął.
- Cieszę się, że masz nowych znajomych. W trakcie tego, co się teraz dzieje, nikt nie powinien być sam.

Paul Devoux

- Cieszę się, że masz nowych znajomych. W trakcie tego, co się teraz dzieje, nikt nie powinien być sam.
- A Ty? Masz z kim spędzać czas?
Ech, nic lepszego nie wpadło mi do głowy.
Oparł łokcie o stół i przyglądał się, jak Tabitha zmieniła kolor jabłka.
- Och, dobrze Ci to wychodzi. Ja jedynie umiem trochę wodą pomajsterkować.
W tym samym momencie nalał znów wody do szklanki i pokazał swoją umiejętność dziewczynie.
- Taka sztuczka. - uśmiechnął się ciepło w stronę koleżanki, a woda zatańczyła pod dyktando dłoni.

Tabitha Bishop

Oparła łokcie na stole i podparła głowę na dłoniach.
Chyba się nie wyspałam...
Spojrzała na chłopaka i jego reakcję na jabłko.
- Ja przywykłam do tego, że sama szlajam się po szkole. Chociaż ostatnio, coraz więcej tu nowych osób i ciężko znaleźć puste miejsce. Może to i lepiej? - pytanie zadała jakby samej sobie.
Z uwagą obserwowała, co Paul robi z wodą.
- Kocham wodę... Czasami nawet myślę, że jestem od niej uzależniona. - uśmiechnęła się lekko.

Paul Devoux

- Kocham wodę... Czasami nawet myślę, że jestem od niej uzależniona.
- Ja też. Czasem mam wrażenie, że jest to spowodowane moim kolorem oczu. - zaśmiał się cicho. - Za to... Bardzo boję się ognia. Jest niebezpieczny i nieprzewidywalny.
W tym momencie spojrzał na dziurę wypaloną na marynarce przez Rose.
Nigdy więcej.
Zagryzł dolną wargę, próbując zapomnieć o wczorajszej sprzeczce.
Nie dam rady. To boli.
Zniżył wzrok, jakby się czegoś obawiał, lub wstydził. Pokręcił powoli głową, kryjąc twarz w dłoniach.
- Idziemy gdzieś? Nie chcę tutaj siedzieć. Pusto tutaj tak i bez wyrazu. Czuję się jak w próżni.

Tabitha Bishop

Dziewczyna popatrzyła w oczy chłopakowi.
- Fakt. Oczy masz niesamowite. - Zupełnie, jak on...
Zauważyła dziurę w marynarce.
Chciała zapytać, co się stało, ale widać było, że Paul nie chciałby poruszać tego tematu.
-Może do ogrodu pełni? Dziś jest dosyć ładnie, a o tej porze roku, to rzadkość. Na marginesie, to ja też nie przepadam za jadalnią. Ostatnio straciłam tu całą porcję kremu czekoladowego. - zaśmiała się pod nosem, na wspomnienie walki z Lady.

Paul Devoux

Czemu nie..? W końcu i tak nie mam co robić.
- Ok, idziemy. Tylko poczekaj.
Sięgnął po jabłko i z owocem w zębach pomaszerował do drzwi jadalni.
Ściągnął marynarkę, odsłaniając poparzenie.
No genialnie. Już wiem, czemu to nie aż tak boli.
Zacisnął zęby, i wyszedł z pomieszczenia, udając się do ogrodu.

Do: Ogród Pełni. [/b]

Tabitha Bishop

Chłopak złapał jabłko i wstał od stołu.
Nie umknęło jej uwadze, że ma poparzoną rękę.
Nie wygląda to dobrze.
Nim jednak zdążyła coś powiedzieć, on już był za drzwiami.
Jezu, jakie on robi duże kroki!
Przyspieszyła.

Do ogrodu pełni.

Thomas Moriarty

Pokój Kominkowy

Ojejku. Kiedy ja tu byłem. Chyba z tydzień temu. - profesor w myślach oglądając jedzenie zaczął myśleć co by tutaj zjeść. Prędko rzuciła mu się w oczy kanapka z nutellą. Profesor chwycił w dłoń chlebek i zaczął zjadać go ze smakiem. Spojrzał na drugą stroną sali i znów się zamyślił, co ostatnio często mu się zdarzało.
A zaraz lekcja... Uch.
Profesor zaczął konsumować następną kanapkę. I kolejną. I kolejną. Po chwili zorientował się że zjadł ich aż siedem.
Ojejku. Teraz będę musiał znowu iść na siłownię... Ale na razie lekcja.
Thomas zaczął iść w kierunku wyjścia z jadalni i korytarzem kierować się do sali od przyrody magicznej.

Lekcja Przyrody

Anne Moonstar

Z sali od treningów mocy, lekcja IV
Wkroczyła do jadalni i rozsiadła się przy "ich" stoliku. Wewnątrz nie było prawie nikogo, panowała tak niezwykła, niemal zupełna cisza. Anne nie czuła, żeby mogła cokolwiek przełknąć (jakaż zmiana, godzinę wcześniej umierała z głodu), jednak wmusiła w siebie jogurt i bułkę słodką. Połknęła trzecią tabletkę, popijając ją gorącą herbatą. Podparła rozpaloną głowę rękoma i spojrzała przed siebie.
- Przepraszam, że jestem taka nie do życia - powiedziała cicho, uśmiechając się blado. Chwyciła w dłonie kolejny kubek, tym razem z kawą, pijąc łapczywie ulubiony napój i myśląc jednocześnie, gdzie znajdował się Lawrence... A później Alex... Miał u nich nocować. Co się z nim stało? Nikt nie przychodził w dalszym ciągu. Po chwili Anne położyła głowę na stole, rokoszując się przyjemnym chłodem na policzku. Może ktoś zaniesie mnie do pokoju? - pomyślała, zanim zapadła w sen. Faktem było, że w stanie ogólnego rozbicia powinna była posłuchać Mikey'a i zostać w ciepłym łóżku.
Do pokoju 100

Mikey Williams

Z czwartej lekcji treningów mocy
Tak bardzo chciało mu się spać, że ledwo otwierał oczy po każdym mrugnięciu. Wlókł się korytarzem niemiłosiernie wolno. Gdy udało mu się wreszcie dotrzeć do jadalni, Anne spała na stole. Chłopak usiadł na krześle i wypił szklankę coli. Był tak śpiący, że już nawet nie chciało mu się jeść. Zebrał w sobie ostatki sił. Wstał, wziął szatynkę na ręce i zaniósł do jej pokoju.
Do pokoju 100

Lizzie Williams

Z pokoju 100
W podskokach wpadła do jadalni. Frank szedł za nią, śmiejąc się głośno. Usiadła przy ich stałym stoliku. Popatrzyła na szatyna z szerokim uśmiechem. Na stole pojawił się duży, puszysty omlet. Do tego oczywiście szklanka coli dla rudej i soku pomarańczowego dla chłopaka. Równocześnie sięgnęli po słoiki - Liz z dżemem truskawkowym, a Frank z nutellą. Znajomym sobie wzajemnie gestem zaczęli rozsmarowywać słodkości po cieście. Oboje "narysowali" serduszka. To był taki ich rytuał, zawsze, gdy zdarzało się jeść razem śniadanie, jedli omlet i zawsze był na nim nutellowe i dżemowe serca. Zjedli posiłek.
- Co robimy?

Anne Moonstar

Z pokoju 100
Wpadli do pomoeszczenia, zastając Lizzie i Franka przy ich stoliku. Zjedli już śniadanie i wpatrywali się w siebie nawzajem. Anne znowu niemal zaliczyła bliskie spotkanie z podłogą, jednak w ostatniej chwili złapała się oparcia. Z zaczerwienioną twarzą usiadła na krześle, wywołując śmiech przyjaciół.
- Hej - powiedziała, sięgając po wielgachny kubek z kawą. Po chwili przed szatynką pojawił się talerz naleśników z dżemem. Zjadła trzy i oparła się wygodnie, spoglądając na towarzyszy.
- Jak się spało? Nie wiem, czy to mi się śniło, przepraszam, że pytam, ale... Kłóciliście się w nocy? - zapytała, niczego nie rozumiejąc. Oboje byli uśmiechnięci i wyglądali na szczęśliwych.

Frank Mason

Z pokoju 100
Głośno się śmiał obserwując podskakującą Liz. Usiadł obok roześmianej rudej, całując ją w przelocie. Wysmarował nutellą śliczne serduszko obok tego zrobionego z dżemu przez Lizzie.
- Co robimy?
Nie zdążył odpowiedzieć dziewczynie na pytanie, bo do pomieszczenia wpadli Anne i Mikes. Szatynka niemal zabiła się na prostej podłodze, co pozostali skwitowali śmiechem. Najwyraźniej było to tutaj na porządku dziennym.
- Cześć.
Szatynka przypięła się do kawy, a Mikes i Liz, jak zawsze, pili colę. Wracają stare dobre czasy, w nowej, lepszej wersji. To zabrzmiało prawie jak reklama.
- Jak się spało? Nie wiem, czy to mi się śniło, przepraszam, że pytam, ale... Kłóciliście się w nocy?
- Hmm... Wrzeszczeliśmy, wyzywaliśmy się, Liz trzaskała drzwiami... Taak, to chyba można nazwać kłótnią.