Jadalnia

Anne Moonstar

Z pokoju kominkowego
Zmieniła zdanie co do swojego głodu bądź jego braku, kiedy tylko uderzyły ją zapachy różnorakiego jedzienia. Pierwsza przestąpiła przez próg i szybkim krokiem przemierzyła niemal całą salę, żeby zająć im stolik. Usiadła na krześle, obok niej Mikey, a naprzeciwko Liz. Pierwszy raz nie jem sama. Jak przystało na rasową szarą myszkę, pojawiała się bez jakiegokolwiek towarzystwa i tak też wychodziła. Trzeba coś zmieniać, prawda? Wyjdzie mi na dobre.
- Wiecie, że od przyjazdu nie jadłam jeszcze obiadu? - Wyszczerzyła się do bliźniaków.

Lizzie Williams

- Matko kochana, dziewczyno! Jakim cudem ty jeszcze żyjesz? - wykrzyknęła Liz, która od chwili, gdy usiadła na krześle, zdążyła już wciąć pół kanapki. Mikes obok zaczynał drugą.
- Jedzenie jest na mojej liście priorytetów zaraz po spaniu.
Lizzie skończyła kanapkę i zabrała się za drugą. Smakowały jej prawie tak jak te, które robiła jej mama.
- Czy jest może jakaś rozpiska, kiedy jest co do jedzenia? Mam ochotę na omlet z dżemem borówkowym.
- A ja z nutellą - przytaknął jej Mikes i cała trójka wybuchnęła śmiechem.

Anne Moonstar

Słuchała Liz, śmiejąc się i podskubując winogrona ze stojącego na środku stolika talerza. Też zjadłaby omlet. W tym momencie nawet trzy na raz.
- Pierwszego dnia byłam zdenerwowane przyjazdem, a kiedy się denerwuję, nie mogę nic przełknąć. Wczoraj... Sami wiece, co było wczoraj.
Uśmiechnęła się znacząco do siedzącego obok chłopaka, przywołując wspomnienia poprzedniego wieczora z radosnymi ognikami w oczach. Kiedy już zmierzyła się z nauczycielem i szczerze porozmawiała z Mikey'em, wyrzuty sumienia i wątpliwości trochę się zmniejszyły. Nie spuszczała z niego wzroku, czując coraz to nowe przypływy odwagi. Wariuję. Odbija mi.

Mikey Williams

Mikes obserwował dziewczynę równie uważnie, jak ona jego. Pod wpływem jej słów chłopaka naszły wspomnienia wczorajszych wydarzeń. Niewątpliwie bardzo miłe wspomnienia. Miał nadzieję, że to potoczy się dalej i nie skończy tak, jak w przypadku Liz. Uśmiechnął się do dziewcząt i puścił oczko Anne. Domyślał się, że jeszcze trochę tu posiedzą, więc rozsiadł się wygodnie na krześle i powrócił do obserwowania towarzyszek.

Anne Moonstar

Niema wymiana spojrzeń między ich trojgiem mogła wydać się niezrozumiała dla osób postronnych. Anne zawsze marzyła, żeby móc "rozmawiać" z kimś w taki sposób. A tu dwoje na raz. Uśmiechała się coraz szerzej, zerkając to na chłopaka, to na Lizzie. Widząc, że oboje rozparli się wygodnie na krzesłach, zrobiła to samo. Wzięła do ręki grzankę z dżemem i połknęła niemal w całości, postępując wbrew wszelkim zasadom etykiety. Była wśród swoich.
- Czy obrazicie się, jeśli potowarzyszę wam przez resztę dnia? - zapytała, kiedy udało jej się przetransportować jedzenie do żołądka.

Lizzie Williams

- Nie obrazimy się, lecz będziemy zachwyceni, mogąc spędzić ten piękny dzień z tobą - pojechała Lizzie.
- Poetka od siedmiu boleści - zakpił Mikey, za co zarobił kuksańca w bok. Sądząc po okrzyku, jaki on wywołał, musiał być dość bolesny. Lizzie z zadowolonym wyrazem twarzy wróciła do poprzedniej pozycji.
- To ja teraz na chwilę odpłynę, wybaczcie. Taki rytuał - zaśmiała się Liz i pogrążyła w rozmyślaniach. Trwało to jednak tylko kilka sekund i dziewczyna zaraz wróciła na ziemię.
- To co teraz robimy?
Do jadalni wpadł jakiś chłopak, rozejrzał się i dostrzegłszy Lizzie, podszedł do niej.
- Masz iść do pokoju 29 po waszą współlokatorkę, była jakaś pomyłka i trafiła tam zamiast do was. Nazywa się... zaraz... Ach. Christelle Rain.
- Okej, już idę. Przepraszam was - rzekła do Mikes'a i Anne i poszła na poszukiwanie nieznajomej.
Do pokoju 29

Anne Moonstar

Zaśmiała się, słysząc słowa Lizzie. Ostatnio bardzo często się śmiała, co jednocześnie ją cieszyło i odrobinę dziwiło. Zmieniam się. Oni mnie zmieniają. Obserwowała jak Mikes oberwał solidnego kuksańca w bok. Nie wiedziała czy krzyknął z bólu czy zaskoczenia, jednak uśmiech nadal nie schodził mu z twarzy, kiedy patrzył na swoje towarzyszki.
Nagle do jadalni wpadł jakiś nieznajomy chłopak, podszedł do Liz i kazał jej iść gdzieś po nową współlokatorkę. Czyli mamy komplet. Tym lepiej, będzie weselej. Tylko... Czy mnie polubi...
- Okej, już idę. Przepraszam was - pożegnała się szybko i wyszła z pomieszczenia.
- Czyli zostaliśmy sami - zwróciła się do Mikey'a. - Masz jakieś plany na popołudnie? Nie widzieć czemu, ciągle nie mogła przestać się uśmiechać. Jestem szcęśliwa. Tylko dlaczego tak mnie to dziwi?

Mikey Williams

- Jeszcze nad tym nie myślałem, skupiłem się na jedzeniu - wyszczerzył się chłopak. - Ale może pobrzdąkałbym na gitarze, wczoraj na niej nie grałem. No i wypadałoby się wreszcie rozpakować - wybuchnął śmiechem. - Ale to zawsze może poczekać. Poróbmy coś razem, w trójkę, Liz pewnie zaraz wróci. Masz jakiś pomysł? - spojrzał na dziewczynę z błyskiem w oku.

Karou Raven

Rose ani żadna z lokatorek nie pojawiała się w jadalni. Karou nie chcąc tracić dnia odniosła talerz i kubek i wyszła z jadalni. Sama dokładnie nie wiedziała, gdzie ma pójść. Chciałaby poznać kilka nowych osób, ale była zbyt nieśmiała, aby z kimś porozmawiać. Postanowiła jednak wyjść za dwór. Żwawym krokiem ruszyła do wyjścia.
Na dziedziniec wody

Anne Moonstar

- Grasz? - zapytała niemal z zachwytem. Kochała muzykę, więc chłopak coraz bardziej zyskiwał w jej oczach. - Ja... Też gram, tylko że na fortepianie, może jakiś tu znajdę, bo, szczerze mówiąc, trochę się za tym stęskniłam.
Zerknęła na niego, sama nie wiedziała z jakiego powodu i kontunuowała:
- Chętnie wybrałabym się na spacer. Słyszałam, że jest tu więcej ogrodów. Tylko musielibyśmy skoczyć po kurtki. Nie chcę znowu pozbawiać cię bluzy. To niehumanitarne, nie sądzisz? - zaśmiała się ciepło.

Mikey Williams

- Chętnie się przejdę. Tylko poinformuję Liz, żeby wróciła i wzięła wasze kurtki, a ja skoczę po swoją. Poczekasz tu na nas?
Lizzie, mogłabyś wziąć z pokoju wasze kurtki? Wybierzemy się na spacer. Już przebiegłam pół wieży! Proooszę. No pójdę, oczywiście, że pójdę. Dzięki.
- To jak, zgoda?
Do pokoju 44

Anne Moonstar

Nie chciała zostawać sama. Może to jakoś kompleks, ale czułaby się samotna. Kiedy już poznała tak wspaniałych ludzi, nie chciała rozstawać się z nimi ani na chwilę. Co mi tam, najwyżej powie nie.
- Chętnie ci potowarzyszę, jeśli nie masz nic przeciwko. Trochę się zasiedziałam.
Czekała na odpowiedź z nadzieją w brązowych oczach. Czuła, że się zgodzi.

Mikey Williams

- Jeśli chcesz, to chodź ze mną. Nie mam nic przeciwko - uśmiechnął się chłopak pogodnie. Lizzie, przyjdź do jadalni, my zaraz tu będziemy. Okej.
- Idziemy? - zapytał, podnosząc się z krzesła i podając rękę dziewczynie.

Anne Moonstar

Chwyciła go za rękę i lekko podniosła się z siedzenia. Zalety bycia niewielkim człowiekiem. Zasunęła za sobą krzesło i rozejrzała się po pomieszczeniu pierwy raz od przybycia. Nic nie przykuło specjalnie jej uwagi. Nie byłam jeszcze w wieży chłopaków. Ciekawe, jak tam dojść.
- Tylko po raz kolejny nie znam drogi, więc zdaję się na ciebie - odparła, nie puszczając dłoni Mikey'a. Przekroczyli próg jadalni i udali się na górę.
Do pokoju 44

Thomas Moriarty

Z : Kuchnia

Profesor przyszedł z miską pełną makaronu spaghetti. Usiadł do stołu i powoli zaczął konsumować posiłek. Sala była pełna głodnych i hałaśliwych uczniów, ktoś się śmiał, ktoś krzyczał, ale jednak można zjeść tutaj spokojnie. Spaghetti wydawało się smaczne. Nauczyciel podczas posiłku wciąż rozmyślał o smokach. Niby wszystko było gotowe... Ale jednak coś mu umykało. Jakby czegoś zapomniał.
Hm... Muszę znowu spotkać się z profesor Northwolf, czy na pewno wszystko jest zapięte na ostatni guzik. Ale to później.
Nauczyciel skończył posiłek, odniósł naczynie do kuchni, ale chciał jeszcze chwilę posiedzieć w jadalni i popilnować czy aby nic złego się nie stanie. Ostatnio tak mało się dzieje...
Opierając łokieć o stół i podpierając ręką podbródek przyglądał się uczniom w sali.