Jadalnia

Verona Harthengoll

Wesoły gwar dochodził już zza ogromnych dębowych drzwi, gdy Verona zmierzała tam na kolację. Pchnęła ciężkie wrota i weszła do sali, w której beztrosko rozmawiali uczniowie. Idąc wzdłuż pojedynczych stolików rozsianych po całej jadalni, uważnie przyglądała się młodym studentom. Jak zwykle, znaleźli się tacy, którym Verona zadała za karę dodatkową pracę...albo gorzej.
Jadalnia była całkiem przytulnym miejscem, pomijając oczywiście jej niewyobrażalne wymiary, rankiem i wieczorem usianym stolikami, a w południe zastawionym długimi stołami. Na kamiennych ścianach wisiały barokowe obrazy przedstawiające zazwyczaj martwą naturę: kosze z owocami, bażanty, półmiski serów i tym podobne. W porze śniadania obrazy ukazywały jednak łagodne zbocza gór i kwieciste łąki, a podczas obiadu sceny polowań i biesiad. Strzeliste okna ozdobione witrażami niemal sięgały sufitu, ciągnąc się od samej posadzki. Na posadzce leżały eleganckie dywany, a w kątach stały donice z kwiatami, bądź rzeźby. Teraz, gdy olbrzymi zegar wiszący na północnej ścianie pomieszczenia wskazywał dziewiętnastą, na stolikach zmaterializowały się dania na kolację. Równo z pojawieniem się jedzenia, słońce schowało się za horyzont pozbawiając witraży swojego uroku. Filigranowe żyrandole rozbłysły blaskiem świec, a przy stolikach rozpoczęła się uczta.
Verona przyspieszyła kroku i weszła do sąsiedniego pomieszczenia, w którym ucztowało grono pedagogiczne, a do którego nie mieli wstępu uczniowie. Powitała zebranych nauczycieli. Jak łatwo można było zauważyć, wszędzie królował przepych i bogactwo. Tu również stały stoliki, jednak o wiele bardziej eleganckie i wytworne. Na ścianie wisiała zapierająca dech w piersiach panorama szkoły.
Może i nie wszyscy ją kochają, ale trzeba przyznać, że wspanialszej szkoły dla czarodziei próżno szukać!
Kobieta zajęła swoje miejsce w najciemniejszym kącie, tuż przy oknie, i zabrała się do krojenia wędzonej dziczyzny ze świeżymi warzywami.

Abigail Fireness

- Cisza! - krzyknęła Abigail przechodząc przez jadalnię. Jak zwykle uczniowie za nic mieli zszargane już nerwy nauczycieli, którzy w każdej chwili gotowi byli wybuchnąć i dołożyć podopiecznym kolejne stosy prac domowych. Kiedy w końcu nastała jako taka cisza, kobieta rozejrzała się jeszcze powoli, skłaniając gniewnym wzrokiem jakichś osiemnastolatków do zaprzestania ostatnich rozmów. Kiedy kilka stolików od niej ktoś wybuchnął zduszonym śmiechem, z furią zastukała obcasem.
- Erbesey, jeszcze raz i spotka cię coś gorszego niż zwykły szlaban!
Jak zwykle humor jej nie dopisywał. Była zmęczona i głodna, a w jej gabinecie czekały jeszcze stosy prac do sprawdzenia i ocenienia. Burknęła coś jeszcze cicho, po czym skręciła i weszła do jadalni nauczycieli przez ledwo zauważalne wrota.
- Smacznego! - Uśmiechnęła się do Verony, zamknęła za sobą drzwi i usiadła na fotelu o czerwonym obiciu.

Thomas Moriarty

Z : Kuchnia

Thomas z kanapką w ręku usiadł przy dużym stole w pustej jadalni. Jedną ręką podpierał się o stół a drugą trzymał i jadł kanapkę. Czekał. Nie wiadomo na co, ale czekał. Może ktoś do niego dołączy?

Rose Willton

Z chatki prof. Northwolf.

Rose z trudem powstrzymywała mdłości. Na ładnie zdobiony talerz nałożyła wszystkie możliwe potrawy, po czym ruszyła w stronę siedzisk. Dlaczego byłam tak lekkomyślna, i nie zjadłam wczoraj prawie żadnego, wartościowego posiłku?!
Dziewczyna usiadła na najbliższym krześle, ale dopiero po chwili zauważyła, że ktoś się jej przygląda. Przed nią siedział mężczyzna; obserwował każdy ruch Rose i próbował ukryć zdumienie.
-Eee... Dzień dobry? Przepraszam, mogę przesiąść się do innego stolika jeśli... ehem... pan tego chce.

Thomas Moriarty

- Nie, nie, siadaj. Przecież Cię nie zjem. - Thomas lekko uśmiechnął się do dziewczyny.
Ty jesteś chyba... Rose... Wilton, tak? - Zapytał profesor.
Thomas Moriarty, witaj w Winhill High School. Więc... jak ci się u nas podoba?

Rose Willton

Nawet on mnie zna... Nie dziwię się. Po wczorajszym wydarzeniu stałam się sławna!
-Dziękuję. Mhmm... Co powiedzieć żeby nie skłamać? -dziewczyna mimo bólu brzucha uśmiechnęła się lekko- Ta szkoła jest cudowna. Pod względem architektonicznym, ale także tym drugim. Jednak jestem w niej zaledwie dwa dni- nie poznałam jeszcze wszystkich.
Poprawka- nie poznałam prawie nikogo...

Thomas Moriarty

Zachowywałem się podobnie na początku gdy tutaj przybyłem aby nauczać.
- Spokojnie, z czasem oswoisz się ze szkołą...
Tak jak ja...
Hm, a który z przedmiotów w szkole najbardziej Cię interesuje?

(Pięć zdań. Czy to tak wiele? - Ab.)

Rose Willton

-Najbardziej? Chyba sztuka przetrwania. Ten przedmiot wydaje mi się bardzo ciekawy... No i przypomina mi o latach spędzonych w lesie. Myślę, że właśnie sztuka przetrwania. -rzekła, przeżuwając aromatyczne skrzydełko z kurczaka.

Thomas Moriarty

Po małej przerwie na jedzenie...
- Więc sztuka przetrwania...
Thomas pomyślał o profesor Northwolf, do której czasami podchodził z niechęcią. Przypomniała mu się też sprawa ze smokami. Lecz to postanowił odłożyć na później...
- A nie interesują cię może magiczne zwierzęta? Albo rośliny?
Thomas odrobinę nachalnie próbował choć trochę zachęcić chociażby jednego ucznia do swojego przedmiotu.
Pewnie nie... - odpowiedział sobie w myślach.

Layla Ichigo

z dziedzińca
Layla wbiegła do jadalni cała ubłocona po upadku, pozostawiając wszędzie ślady. Wiedziała że tuż za nią jest czarnowłosa. Właściwie sama nie wiem dlaczego pobiegłam – pomyślała. Słysząc dudniące kroki zerwała jakąś zasłonę i narzuciła na siebie, jak gdyby była peleryną niewidką (a tak naprawdę przecież ciągle było ją widać). Po kilku sekundach zrozumiała porażkę swojego planu i uciekając w dalszym ciągu, omal nie wbiegła na ścianę. Drugi raz w ciągu kilku minut legła na ziemię, czekając na swój koniec

Camilla Hidoi

z dziedzińca
Podczas pościgu za niebieskowłosą Camilla trafiła do jadalni. Stanęła w progu i przyglądała się jak tamta próbuje ukryć się w zasłonie, zdaje sobie sprawę ze swojej głupoty , porzuca ten pomysł , biegnie w stronę ściany,uderza w nią głową i przewraca się
-Czy ona jest mądra? - Camilla spytała samą siebie
Czarnowłosa postanowiła skorzystać z okazji , ruszyła biegiem do leżącej na ziemi
-POZNAJ TEN BÓL - krzyknęła na całą jadalnie, po czym rzuciła się na dziewczynę i stanęła butem na jej twarzy

Thomas Moriarty

Thomas spostrzegł dwie dziewczyny wdające się w niebezpieczną bójkę i wstał od stołu. Podbiegł.
- Uspokójcie się! Uch...
Nic to nie pomagało. Rozdzielenie również nie było proste.
Profesor wykonał gest ręką i 'zdmuchnął' obie dziewczyny delikatnie od siebie.
- Co to za zachowanie ?! Jesteście w szkole ! Tutaj się uczymy, nie bijemy i nie kłócimy ! - Thomas kontynuował ciągnącą się przemowę.
Niestety muszę zgłosić to zdarzenie wicedyrektorce.
Obie dziewczyny wydawały się niezadowolone z tego faktu...

Xavier Price

Z gabinetu Xaviera Price.

Price wszedł do jadalni, zbierało się w niej coraz więcej osób, ponieważ nadchodziła pora obiadu. Sam trzymał talerz z dziczyzną.
Zobaczył Thomasa i dwie poczochrane dziewczyny.
– Zawsze musi mnie coś ominąć – westchnął głośno z ironią w głosie. Ktoś zaśmiał się głośno,
– No, no. Profesorze Moriarty widzę wielki talent w rozwiązywaniu problemów. Tak trzymać.
Wchodząc do pomieszczenia, gdzie jedli nauczyciele machnął ręką, kilka potłuczonych szklanek i talerzy wróciło do pierwotnego stanu i idealnie stanęło w (pierwotnym) miejscu.

Camilla Hidoi

Rozdzielone dziewczyny stanęły obok siebie, Camilla wciąż trzymała tą drugą za włosy. Gdy profesor skończył swoją wypowiedź, czarnowłosa popatrzyła na tą drugą i zwróciła się do nauczyciela.
- Wiemy, że jesteśmy w szkole i my się wcale nie kłócimy! - powiedziała Camilla patrząc na niego spod byka. - Widzi pan? Żadna na tym nie ucierpiała. Nie ma krwi, nie ma żalu.
Po czym ruszała do wyjścia z jadalni, wypuszczając po drodze kłębek niebieskich kłaków.

Do: pokój kominkowy

Wypowiedzi naszej postaci pogrubiamy! Spacje stawiamy po przecinku (to samo tyczy się kropek). Przecinek zawsze przed że.
Poprawiłem.
X.

Layla Ichigo

Wypuszczona przez czarnowłosą Layla podrapała się po głowie. O co właściwie poszło? – zastanawiała się. Wzruszyła ramionami i wypluła jakiś kawałek zęba. Nie spytałam jej nawet o imię – pomyślała. Zmęczona poczołgała się pod kąt miejsca w którym się znajdowała (a nie miała dobrej orientacji w terenie, możliwe że gdzieś w jadalni, albo tuż przed drzwiami) i zasnęła, pomimo że godzina ciągle była wczesna. Śniły jej się banany i jednorożce.