Ogród nauczycielski

Abigail Fireness

Chociaż miał być przeznaczony wyłącznie dla nauczycieli, Abigail ani przez chwilę nie wierzyła, że uczniowie nie będą tu wchodzić. Pomimo, że w trakcie dnia przechadzali się tu wyłącznie członkowie ciała pedagogicznego, to w nocy zapewne roiło się od imprezujących dzieciaków.
Abigail przyjrzała się eleganckiej, kamiennej fontannie, ławeczkom i idealnie przystrzyżonym krzakom, spacerując jednocześnie po żwirowej ścieżce.
Ciekawe, przez jak długo wszystko będzie takie piękne...

Anne Moonstar

Z sali muzycznej
Szli w milczeniu, a Anne nie miała odwagi spojrzeć na nauczyciela. Wydawał się poruszony. Weszła do ogrodu, w którym nie była nigdy wcześniej. Od razu spodobała jej się elegancka fontanna i ogólny wygląd miejsca. Sprawiał wrażenie, jakby elementy dopiero co zostały tu przetransportowane, nienadgryzione zębem czasu. Przysiadła na jednej z kamiennych ławeczek, czekając aż Lawrence zrobi to samo.
- Więc o czym chciał pan porozmawiać? - zapytała rzeczowo, po raz pierwszy od wyjścia ze szkoły patrząc mu prosto w twarz.

Jonathan Lawrence

Z sali muzycznej
Oboje weszli do ogrodu, a dziewczyna od razu zachwyciła się urokiem tego miejsca. Jonathan uśmiechnął się na widok podziwu w jej oczach. Anne spojrzała na fontannę i usiadła na jednej z ławek.
- Więc o czym chciał pan porozmawiać?
- Właśnie to jest skomplikowane. Głównie to chciałem cię zapytać o twoje obawy co do mnie. Choć "obawy" nie są dobrym słowem. Miałem zamiar poruszyć temat co ja sądzę o twojej teorii o naszym pokrewieństwie. Chciałbym też powiedzieć, że jeśli jesteś moją córką to jestem z ciebie strasznie dumny... córeczko. - na ostatnie słowo delikatnie się uśmiechnął. Chciałbym być twoim ojcem.

Anne Moonstar

Zachłysnęła się powietrzem, słysząc ostatnie zdanie. Zamrugała, starając się dojść do siebie. Czego od niej chciał? O coś pytał? Starała się okiełznać szlejące myśli. Spokój Anne. Tam, jej teoria o pokrewieństwie. Spuściła wzrok i zaczęła mówić. Powoli i cicho, ale doskonale słyszalnie dla siedzącego obok niej mężczyzny.
- Nie pamiętam twarzy, którą mogłabym skojarzyć ze słowem "ojciec". Od mamy dowiedziałam się, że był czarodziejem i że zostawił nas, kiedy miałam trzy lata. Nie chciała nic więcej powiedzieć. To był temat tabu w moim domu. A potem Lizzie zauważyła podobieństwo między panem i mną. I rzeczywiście, muszę przyznać, że ma rację. Nic z tego nie rozumiem, miałam wysłać list do mamy. I naprawdę chciałabym być czegokolwiek pewna.

Jonathan Lawrence

- Nie pamiętam twarzy, którą mogłabym skojarzyć ze słowem "ojciec". Od mamy dowiedziałam się, że był czarodziejem i że zostawił nas, kiedy miałam trzy lata. Nie chciała nic więcej powiedzieć. To był temat tabu w moim domu. A potem Lizzie zauważyła podobieństwo między panem i mną. I rzeczywiście, muszę przyznać, że ma rację. Nic z tego nie rozumiem, miałam wysłać list do mamy. I naprawdę chciałabym być czegokolwiek pewna.
Rozejrzał się po otoczeniu, zachwycając się otoczeniem. W końcu udzielił odpowiedzi:
- Hmm... czyli w sumie wszystko wyjaśnione. Dobranoc Anne.... Kolorowych snów. Do zobaczenia jutro. Jeśli jeszcze pragniesz coś omówić pogadamy jutro. Jak bardzo chcesz możesz tu jeszcze zostać. - pożegnał się miłym tonem.
Zatrzymał się przy wyjściu i stanął jakby w oczekiwaniu na odpowiedź. Jeśli taka ma nastąpić..

Anne Moonstar

- Wyjaśnione?! - krzyknęła sfrustrowana, zupełnie tracąc panowanie nad emocjami. Jak mógł się tak po prostu żegnać?! Stał tyłem, więc nie widziała jego twarzy, ale mogła się domyślić, że był zaskoczony wybuchem. - Po to mnie pan tu przyprowadził? Przez trzynaście lat żyłam w nienawiści do swojego ojca. Tak, jak wmówiła mi matka. Że mnie nie chciał. Że odszedł i nigdy nie obejrzał się wstecz. Że wcale go nie obchodziłam! A teraz pojawia się pan i jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna, że jesteśmy spokrewnieni, a panchce tak po prostu mnie tu zostawić?! Bez żadnej odpowiedzi?! Chyba mam do tego prawo! - krzyczała przez łzy. Nawet nie zorientowała się, kiedy zaczęły spływać jej po policzkach. Czuła się w pewnien sposób zdradzona i oszukana. Przez los, matkę i nauczyciela. Wiedziała, że nie powinna wrzeszczeć na profesora, mogli ją za to zamknąć w piwnicy na dziesięć lat, ale zupełniej jej to nie obchodziło. Właśnie przekroczyła granicę wytrzymałości.

Jonathan Lawrence

Kiedy już miał iść usłyszał krzyk niosący się po ogrodzie:
- Wyjaśnione?! Po to mnie pan tu przyprowadził? Przez trzynaście lat żyłam w nienawiści do swojego ojca. Tak, jak wmówiła mi matka. Że mnie nie chciał. Że odszedł i nigdy nie obejrzał się wstecz. Że wcale go nie obchodziłam! A teraz pojawia się pan i jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna, że jesteśmy spokrewnieni, a panchce tak po prostu mnie tu zostawić?! Bez żadnej odpowiedzi?! Chyba mam do tego prawo!
Obrócił się z lekko wykrzywioną twarzą.
- Jutro po bankiecie, mój gabinet. - powiedział jakby nigdy nic i ruszył dalej.
Do gabinetu Jonathana Lawrence'a

Anne Moonstar

- Ucieka pan?! Tak po prostu?! - krzyknęła za odchodzącym mężczyzną. To miał być ojciec? Płakała, wycierając oczy rękawem. Przez chwilę siedziała na ławce. Miała mętlik w głowie i sercu. Nagle poderwała się i zechciała znaleźć jak najdalej od tego ogrodu. Nagle wydał jej się zimny i złowrogi. Została sama poza budynkiem. Było duże prawdopodobieństwo, że się zgubi, bo nie myślała do końca racjonalnie.
- Chyba mam prawo cię nienawidzieć - szepnęła do siebie. Nie chciała martwić Liz i Mikey'a, którzy najprawdopodobniej zostali w szkole, więc ruszyła przed siebie. Nie obchodziło jej, gdzie się znajdzie. Nogi same poniosły ją do ogrodu medytacji.
Do ogrodu medytacji

Noah Black

Z: kuchnia

Noah sam do końca nie wierzył, że uda im się przejść przez korytarze, nie spotykając nikogo po drodze. Jakimś jednak cudem dotarli do ogrodu niezauważeni. Wiedział, że dziewczyna nie powinna tutaj przebywać, ale osobiście miał to w nosie. Przestrzeganie zasad nigdy nie było jego mocną stroną i raczej nie zanosiło się na to, żeby miało się nią stać.
Kiedy dotarli do ogrodu, owiało ich chłodne, orzeźwiające powietrze. Nie puszczając drobnej dłoni nastolatki, doprowadził ją do kamiennej ławeczki. Zaczekał aż usiądzie, po czym sam przysiadł obok niej.
- Lepiej ci trochę? - zapytał, a troska, którą usłyszał we własnym głosie, zdziwiła jego samego.

Tabitha Bishop

Z kuchni.

Tabitha zachwyciła się widokiem ogrodu.
Był niesamowicie zadbany, a zarazem wyglądał tak, jakby go nikt nie odwiedzał. Idealna trawa, jakby nikt po niej nie stąpał. Kamienne ławki nienaruszone biegiem czasu i kamienna fontanna.
Usiadła na ławce wskazanej przez wykładowcę.
Dopiero teraz puścił jej rękę.
Całą drogę uważał, żeby nic mi się nie stało.
Rześkie powietrze owiało jej twarz. Serce zaczynało zwalniać.
-Już mi dużo lepiej, dziękuję. - odpowiedziała spoglądając na twarz swojego rozmówcy. Jego oczy wydawały się łagodne, a zarazem jakby toczył wewnętrzną walkę sam ze sobą.
Dziś rano poznałam zupełnie inną osobę. Jaki jesteś na prawdę?
-Dziękuję, że zadbał pan o to, by nikt nas nie widział. Wiem, że nie powinnam tu być. Mam nadzieję, że nie przysporzę tym panu problemów. - opuściła wzrok.

Noah Black

Słysząc słowa dziewczyny, Noah parsknął śmiechem. Wyobraził sobie minę Abigail, którą zapewne by zrobiła, gdyby przypadkiem ich teraz zobaczyła.
- Nie martw się. Chyba nie mogę mieć już bardziej przechlapane - powiedział, na wpół żartując, na wpół zachowując poważny ton. Widział, że dziewczyna powoli zaczyna się uspakajać. Czuł, że tak jest i sam nie był pewien, co ma sądzić o tym fakcie. Zazwyczaj blokował emocje pochodzące od innych ludzi. Ale ona... jakoś się przebijała. Nie całkowicie oczywiście, ale mimo wszystko.
- Często przytrafiają ci się takie... wypadki? - zapytał, zanim zdążył ugryźć się w język. To nie jest twoja sprawa, warknął na siebie w duchu.

Tabitha Bishop

Noah Black był drugą po Pani Dyrektor osobą, której Tabitha nie podejrzewałaby o jakiekolwiek pozytywne emocje. Tym czasem nauczyciel zainteresował się problemem dziewczyny.
I co ja mam mu teraz powiedzieć? Że dziennie? Nie pozwoli mi tak tego zostawić. Kłamstwo - nie znoszę go. - biła się z myślami.
- Nie, nie często. I z reguły daję sobie sama radę. - patrzyła mu w oczy nie chcąc zdradzić oszustwa.
Jedna rzecz nie dawała jej spokoju.
- Panie profesorze... skąd pan wiedział, że coś się ze mną dzieje? Nie było pana w kuchni, kiedy to się zaczęło.
Twardo wpatrywała się w nauczyciela.

Noah Black

Mimo, że dziewczyna mówiła z przekonaniem, i twardo patrzyła mu w oczy, wyczuł w jej emocjach nieszczerą nutę. Z jakiegoś powodu nie chciała wyjawić mu prawdy, ale postanowił na razie nie naciskać. Po pierwsze, nie miał prawa się wtrącać. Po drugie, chyba nawet nie powinien. Nastolatka tymczasem odezwała się znowu.
- Panie profesorze... skąd pan wiedział, że coś się ze mną dzieje? Nie było pana w kuchni, kiedy to się zaczęło.
Zastanowił się przez chwilę nad odpowiedzią. W sumie dlaczego miałby jej nie powiedzieć? To nie była tajemnica. Uśmiechnął się lekko, po czym odparł:
- To wiąże się z moją specjalną umiejętnością. Pracując przez lata nad mocą, stałem się szczególnie... wrażliwy na emocje, które targają ludźmi w moim otoczeniu. Nie, nie czytam w myślach - roześmiał się - ale potrafię odgadnąć nastroje innych - dodał.

Tabitha Bishop

Chyba uwierzył. - pomyślała.
- Pana moc. Powiem szczerze, że bardzo zainteresował mnie Pana dzisiejszy wykład . Prawdę mówiąc do momentu przyjścia do szkoły nie miałam pojęcia, że magia istnieje.
Dziewczyna nabrała powietrza w płuca i powoli je wypuściła.
- Miło móc odetchnąć pełną piersią. - uśmiechnęła się.
Czuła się już dużo lepiej. A w towarzystwie nauczyciela, jakoś, jakby spokojniej.
- Myślę, że pójdę się teraz położyć. Czuję się dobrze, ale takie "akcje" bardzo mnie wyczerpują.
Spojrzała na niego jeszcze raz. Miał niesamowicie łagodny wyraz twarzy.
Buzia jej spochmurniała.
- Czy mogłabym liczyć na pana dyskrecję? - bała się odpowiedzi. Może złoży raport dyrekcji, albo powie komuś z nauczycieli. Chciała tego uniknąć.

Noah Black

Na wzmiankę o wykładzie, Noah uśmiechnął się sam do siebie.
- Mnie o wiele dłużej zajęło odkrycie tej rewelacji - powiedział, przypominając sobie o wybuchu w laboratorium. Skrzywił się na to wspomnienie i ledwie zauważalnie pokręcił głową. - Zresztą wciąż ją odkrywam - dodał po chwili. Spojrzał na dziewczynę, patrzyła na niego. Znów poczuł ukłucie niepokoju, ale tym razem dużo słabsze i jakby pochodzące z innego źródła.
- Czy mogłabym liczyć na pana dyskrecję? - zapytała cicho. Czego się obawiała? Że pobiegnie do Abigail? Noah nie był tym typem osoby. Już nie. Dlatego pokiwał głową w odpowiedzi, po czym posłał coś na kształt uśmiechu, który w zamierzeniu miał być krzepiący.