Korytarz na pierwszym piętrze

Xavier Price

Korytarz na pierwszym piętrze nie różnił się prawie niczym od tego na parterze, jednak był niego węższy.
Przyczyną tego był długi balkon za oknem, na który można było wejść przez okno prawie tak wysokie jak od podłogi do sufitu. Na całej długości były trzy takie okna, dwa po bokach, a jedno na środku. Na obrazach widniało zupełnie co innego, a rzeźby również przedstawiały coś innego.

Jonathan Lawrence

Z balkonu
Lawrence dopiero teraz zauważył,że uczniowie umknęli przed nim. Trudno, niech mają coś z życia. Jutro będą mieli większe problemy. Póki co niech się cieszą. I sam zaczął wspominać jak to był młody. Szedł przez korytarz wyobrażając sobie, że sam jest tu uczniem. Głośno zięwnął i wszedł do klasy wróżbiarstwa.
Do gabinetu Jonathana Lawrence'a

Mikey Williams

Z gabinetu Jonathana Lawrence'a
Mikes podszedł do dziewczyny stojącej przy otwartym oknie. Nie odzywał się, delektując się świeżym powietrzem. Czekał na jakąś reakcję ze strony dziewczyny, jednak ta nie zamierzała się chyba odezwać, więc postanowił, że sam to zrobi.
- Chyba powinienem cię przeprosić. Jak się czujesz? - spojrzał z troską i skruchą na dziewczynę.

Anne Moonstar

Z gabinetu Jonathana Lawrence'a
Stała, patrząc przed siebie. Usłyszała ciche kroki. Po zapachu poznała, że to Mikey. Oddychała głęboko świeżym powietrzem, bo z nerwów zrobiło jej się niedobrze. Do tego miała te znienawidzone wypieki na twarzy. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Chciała jednocześnie zapaść się pod ziemię i wyjaśnić wszystko chłopakowi.
- Chyba powinienem cię przeprosić. Jak się czujesz? - rzekł.
Odwróciła głowę, zdziwiona. To ja wariuję, a nie on.
- Nie masz za co przepraszać, to przecież moja wina.

Mikey Williams

Odpowiedź Anne niezmiernie zdziwiła Mikes'a.
- Dlaczego sądzisz, że to twoja wina? - wpatrywał się w nią zaskoczonym wzrokiem. O co chodzi? Chyba zaczynam się gubić. Mikes, nie filozofuj, tylko czekaj cierpliwie i słuchaj uważnie tego, co mówi. Potem będziesz wysilał mózgownicę - pouczyła go bliźniaczka. Dostosował się i utkwił wzrok w oczach stojącej obok dziewczyny.

Anne Moonstar

Dlaczego?! Czy on naprawdę nie wiedział? Ta rozmowa zaczynała robić się niedorzeczna i wyjęta z książki dla nastolatek.
- Nie musiałam cię całować, a jednak to zrobiłam. Dałeś mi wolną rękę. Mikes, to ja przepraszam. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. To nie tak, że żałuję, ale prawie się nie znamy.
Spoglądała w oczy chłopaka. Widziała, że go rani. Nie chciała tego. Nie widziała jednak innego sposobu wyjaśnienia swojego zachowania. Błagała, żeby jej nie znienawidził, bo nie chciała kończyć tej znajomości zanim na dobre się zaczęła. Mikes, powiedz coś do cholery...

Mikey Williams

- Nie musiałaś, ale to zrobiłaś.. i to chyba był najszczęśliwszy moment mojego życia. Nie żałuję. Sam zachowuję się inaczej, zawsze byłem raczej nieśmiały, ale.. nawet mi to pasuje. I może masz rację, że prawie się nie znamy, ale zawsze możemy się poznać, prawda? Mam nadzieję, że teraz nie przestaniesz się do mnie odzywać czy coś? - z prośbą i lekkim strachem spojrzał na dziewczynę.

Anne Moonstar

Najszczęśliwszy moment w jego życiu? Związany z nią? Nie mogła uwierzyć, że to uslyszała. Po raz kolejny spłonęła rumieńcem i w końcu zdobyła się na delikatny uśmiech. Przestać się do niego odzywać? Nie mogłaby.
- Mikey, jasne, że możemy, ale... - zapomnijmy o tym pocalunku - pomyślała, jednak zdołała ugryźć się w język. Dosłownie. Dzięki Bogu, bo tak naprawdę chciała o tym pamiętać. W oczach chłopaka dostrzegła strach i prośbę. Czekał aż dokończy zdanie. Wzięła głęboki wdech.
- Jestem trochę zagubiona. Po prostu. Tak mi się wydaje - zaczęła się jąkać.

Mikey Williams

- Rozumiem - powiedział i zamilkł na chwilę. Oboje jesteśmy zagubieni... - tu jego myśl przerwała Liz: Przyjdziecie tu wreszcie? Mikes kontynuował: ...a Lizzie nie pomaga. Cóż. Takie jest życie, kiedy bliźniaczka może do ciebie gadać, nawet jeśli jest na przeciwległym krańcu kuli ziemskiej.
- To może sobie to poukładajmy, a na razie chodźmy pogadać z Lizzie? Niecierpliwi się biedaczka, zaraz zacznie mdleć ze stresu czy coś - uśmiechnął się lekko.
Do pokoju kominkowego

Anne Moonstar

Wszystko wracało do normy, a Anne odzyskiwała kontrolę nad sobą. Zaczęła trochę marznąć przy oknie, więc z ulgą przyjęła propozycję udania się do ciepłego pokoju kominkowego. O ile pamiętała, zostawiła książkę na oparciu fotela.
- Lizzie? Skąd wiesz? Slyszysz jej myśli czy coś? - zapytała pół żartem, idąc obok Mikey'a przez korytarz. Trochę zdziwiła ją ta nagła chęć rozmowy z siostrą, ale, jak to już raz pomyślała: dziwny nie znaczy zły...
Do pokoju kominkowego

Tate Harris

Z: Pokój 44
Szedł powoli korytarzem przystając co chwila by popatrzeć na obrazy wiszące na jego ścianach. Ładne. Westchnął chowając dłonie do kieszeni spodni, wyglądnął lekko przez okno, prowadzące na balkon, na który nie chciało mu się nawet wychodzić, choć widok wyglądał na imponujący. Przez chwilę przeszła mu myśl by może w jakiś sposób odnaleźć jadalnie, ale przecież nie był głodny. Im dłużej patrzył na widok przed oknem tym większej ochoty nabierał na długi, samotny spacer pośród zielonych drzew i odgłosów ciszy.

Do: Ciemny las

Karou Raven

Z pokoju kominkowego
Na korytarzu było pusto i ciemno. Dziewczyna lekko się bała, ale postanowiła właśnie tędy przejść do swojego pokoju. Tak na prawdę nie miała zamiaru szukać koleżanek. Przeszła na sam koniec i zatrzymała się przed dużym oknem, przez które można było wyjść na balkon. Nie miała zamiaru tam wychodzić,było za zimno. Z dziwnym poczuciem pustki ruszyła w drogę do pokoju. Czemu tak trudno jest mi się z kimś porozumieć?Muszę z kimś porozmawiać...A najlepiej z psychologiem. Roześmiała się złośliwie. Tak.Potrzebuję psychologa. Ciekawe czy w tej szkole mają kogoś takiego...
Do pokoju [13]

Jonathan Lawrence

Z jadalni
Jonathan szedł przez korytarz w celu dotarcia do swojego gabinetu, ale coś mu przeszkodziło. Po korytarzu roznosiła się muzyka. Piękna muzyka.
No, jasne. Ale ze mnie dureń. Przecież na tym piętrze jest sala muzyczna. Nie zaszkodzi posłuchać z bliska. Jednak najpierw postanowił przyłożyć ucho do drzwi. Ciekawe kto tak ładnie śpiewa? By się o tym przekonać i jednocześnie by przysłuchać się z bliska.
Do sali muzycznej

Rose Willton

Czarna magia- lekcja II.

Rose chodziła z kąta w kąt, błagając w duchu by ból rozsadzający jej głowę ustąpił.
-Przestań. Przestań. Przestań. -powtarzała jak mantrę, kolejny już raz w ciągu tego dnia upadając na podłogę.
Myśli. Za dużo myśli. Do cholery, dlaczego słyszę te dziwne jęki?!
Dziewczyna przymknęła powieki, drżącymi rękoma dotykając lśniącej posadzki.

Kaladria Zidaya

Z: Pokój wypoczynkowy.

Zamknęła drzwi najszczelniej i najmocniej jak potrafiła.
Coraz bardziej "oryginalni" ludzie się tutaj sprowadzają.
Obróciła się i powolnym krokiem szła w niewiadomym jej kierunku. Po chwili spaceru znalazła dziewczynę. Rose upadła na posadzkę i na czworakach próbowała przemieścić się najprawdopodobniej do swojego pokoju.
O, jest moja zguba. Tylko czemu tak przytula się do podłogi?
Podbiegła do pieguski, łapiąc ją delikatnie za ramię.
- Rose, co się dzieje? Rose!
Złapała ją za policzki i spojrzała jej w oczy.
Przerażone, pełne bólu. Coś Ty sobie zrobiła?
Wzięła ją pod ramię i postawiła do pionu. Po chwili dziewczyna znowu upadła, niestety w ramiona Kal.
- Rose, z tego co wiem, to nasz "związek" nie doszedł do tego etapu, że padamy sobie w ramiona. - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Mimo tego iż była mała i chuda, w rękach miała dużo siły.
Posadziła koleżankę na ławce w korytarzu.
- Żyjesz? Może wody?