Pokój [29]

Chloe Farewell

Chloe nie spała zbyt spokojnie. Od kilku miesięcy gnębiły ją dziwne sny, jednak zdążyła się do nich przyzwyczaić.
Otworzyła powolnie oczy i z powrotem je zamknęła zrażona światłem słonecznym. Przekręciła się na drugi bok i poprawiła puchową kołdrę. Po chwili znów otworzyła oczy i spojrzała na równoległe łóżko. Współlokatorki też już nie śpią. Chloe leniwie podniosła się i zaczęła grzebać w swojej torbie z ubraniami. Wzięła pierwsze lepsze ubranie i udała się do łazienki. Następnie udała się do jadalni.
Do: Jadalnia

Kaladria Zidaya

Ratuuujcieeee.... Wstała. Kołdra poleciała na podłogę, a poduszka została rzucona na parapet. Rozprostowała odrętwiałe kończyny, ubrała się i uczesała włosy. Nie będę jadła, i tak jest już za późno. Rano zajrzę do jadalni. Udała się do łazienki. Po nałożeniu delikatnego makijażu, otworzyła drzwi do pokoju. Od zapachu tych tanich perfum aż kręci mi się w głowie. Ile można... Uchyliła okno, a już po chwili mocny przeciąg przewiał wszystkie kąty pokoju. Nie ma smrodu, można wychodzić. Klasycznie poprawiła krawat, lecz poczuła skurcz w nodze i ogromny ból. Nie tylko nie to! Myślałam, że to już za mną. A tak długo nie było z nią problemów. Wyszła z ogromnym trudem.

Do: Pokój Kominkowy.

Camilla Hidoi

Camilla leżąc na ziemi pomyślała, że, skoro jest już tak późno, nie ma potrzeby wychodzenia z pokoju. Wstała, otrzepała się, ochrzaniła Layle i ponownie wlazła na łóżko. Po czym znowu zapadła w sen, jakby do tej pory niewystarczająco się wyspała.
Gdy po raz kolejny otworzyła oczy było już jasno. Pomyślała, że w końcu wypadałoby wyjść z pokoju albo zrobić cokolwiek, ważne, by wyjść z łóżka. Zeskoczyła na ziemię, gdy poczuła, że nogą nadepnęła na coś miękkiego. Popatrzyła na dół i zobaczyła, że stoi na brzuchu zapowietrzonej Layli. Zeszła z niej
-Ałć. Musiało boleć - powiedziała - ........ A tak właściwie to co ty robisz na podłodze?!
Westchnęła ciężko. Wyciągnęła z szuflady (przy okazji przejeżdżając nią rękę niebieskowłosej) szare dresy i za szeroką koszulkę z piszczelem na piersi. W drodze do łazienki zastanawiała się co zrobić ze swoją gigantyczną szopą włosów, która po całym dniu leżenia w łóżku przybrała niesamowite rozmiary. Gdy wróciła do pokoju, już trochę przypominała człowieka, chociaż twarz nadal miała totalnie przymuloną.
-Idę się przewietrzyć, bo zaraz coś mnie chyba trafi - mruknęła w stronę Layli.

do : ogród medytacji

Layla Ichigo

Otumaniona, obudzona ostrym bólem w ręce Layla rozejrzała się po pokoju. Camilla coś mruknęła pod nosem, możliwe że do niej, ale zaraz wyszła z pokoju. Niebieskowłosa wzruszyła ramionami i rzuciła wzrokiem na jakiegoś banana, leżącego na stoliku. Nie przypuszczając że owoc może mieć właściciela otworzyła go i wsadziła sobie do buzi. Mmm bardzo dobry – pomyślała i kończąc żółtą rozkosz opuściła pomieszczenie.
do jadalni

Tate Harris

Z: Pokój kominkowy
-Już prawie jesteśmy-Powiedział uśmiechając się sam do siebie widząc drzwi z numerem podanym przez dziewczynę, którą prowadził. Nie było tak źle. Myślałem, że będzie gorzej. Spojrzał na rudowłosą; całkiem nieźle to znosi. Może jej już trochę przeszło.... Nie, pewnie nie. Otworzył drzwi od pokoju i wszedł razem z dziewczyną do środka pomieszczenia. Po wskazaniu przez nią jej łóżka, pomógł jej się na nim położyć. -Bardzo boli? - Zapytał. -Nie chce mieć nikogo na sumieniu.

Kaladria Zidaya

Z: Pokój Kominkowy

- Dziękuję. Naprawdę. Bez sarkazmu i ironii. - Uśmiechnęła się do chłopaka. Pierwszy raz naprawdę cieszyła się z czyjejś pomocy. Usiadła na łóżku.
-Bardzo boli? - Czyżby się mną przejmował? Niemożliwe.
-Nie, już nie. - skłamała. Czuła, jak krew pulsuje w nodze. Każdy ruch, a na nawet jego próba kończyła się nieciekawie. Chciała zmienić temat. -
Jestem w szoku, że nie powalił Cię zapach perfum współlokatorek. - No tak, tylko ty mogłaś takie coś wymyślić. Brawo Kal, brawo. Nie ma to jak palnąć bezsens, co nie? Dotknęła delikatnej twarzy chłopaka. Tak, dokładnie nie wiedziała co robi. Niezgrabnie przysunęła sobie zdrową nogą walizkę, po czym zaczęła w niej nerwowo szukać.
- Jest. Drewniana, rozsuwana laska. Coś czułam, że się przyda. Teraz pewnie będą mieli ze mnie ubaw. Trudno... Jakoś to zniosę. - Posmutniała. Z jednej strony wiedziała, że musi zachować twardą postawę, lecz zdawała sobie sprawę z tego, że on już chyba zauważył jej ubytki. Bardzo niedobrze.

Tate Harris

-To dobrze. - Uśmiechnął się. Usiadł gdzieś z boku nie bardzo wiedząc gdzie się podziać. A może powinien sobie już pójść? Przecież odprowadził dziewczynę. Nic więcej go tu nie trzyma. Rozejrzał się po pokoju.
-Jestem w szoku, że nie powalił Cię zapach perfum współlokatorek. - Zaśmiał się. -Nawet nie poczułem. - Głęboko wciągnął powietrze przez nos. Ok, teraz poczuł. Nawet bardziej niż się spodziewał. Zmrużył oczy pod wpływem dość specyficznego zapachu. Z otępienia wyrwał go dotyk rąk na jego twarzy, a później odgłos szurania walizki po podłodze.
-Teraz pewnie będą mieli ze mnie ubaw. Trudno... Jakoś to zniosę. - Popatrzył na nią przechylając głowę. -Przecież nikt nie będzie się śmiał. Będzie dobrze. - uśmiechnął się pokrzepiająco.

Kaladria Zidaya

- Za bardzo się chyba tym wszystkim przejmuję. - Teraz miała czas przyjrzeć się chłopakowi z bliska. Ciemne blond włosy kontrastowały z czarnymi oczyma. Śliczny. Kal miała jeden mały talent - potrafiła szybko rozpoznać słabe i mocne strony innych. Niestety często to wykorzystywała. On jest dobry. Skrzywdzony przez los, ale dobry. Przez chwilę oparła głowę na jego ramieniu. To chyba nazywa się bezpieczeństwo. Tak przynajmniej czuję. Ciekawe, nowe uczucie. Ona sama nie była ładna. Miała rude, cienkie włosy. Była bardzo niską i drobną osobą. Jako jedyną zaletę uważała swoje zielone oczy. Odcień świeżej, soczystej trawy. Przez chwilę zamyśliła się. Przypomniała sobie dzieciństwo. To nie były dobre wspomnienia, chciała je wyrzucić z pamięci.
- I wyobraź sobie, że ja ten zapach znoszę codziennie. - Parsknęła szczerym śmiechem. Zmieniła kompletnie kurs myśli. Tak, zdecydowanie go polubiła. Zamknięty, ale i otwarty. Wredny, ale i miły. Nieporadnie wstała. Nie podejrzewała, że pójdzie jej to tak łatwo. Oparła się na zdrowej nodze i stanęła nad chłopakiem. Pocałowała go w czoło. Szybko, ale ciepło.
- To tylko w ramach podziękowań. Nic więcej.

Layla Ichigo

z jadalni
Layla wbiegła do pokoju cała ubrudzona budyniem, który po drodze zniknął jej gdzieś z rąk. Dobrze wiedziała, że za dużo czasu spędza w zamknięciu, ale nie lubiła przebywać poza ciepełkiem i zapachem truskawkowych perfum. Dostrzegła dwójkę ludzi siedzących na łóżku. Jedną z nich była rudowłosa Kal, a drugi był chłopakiem którego nie znała. Nagle dziewczyna wstała i pocałowała chłopaka w czoło. Layla nie zważając na romantyczną scenę podbiegła do swojego łóżka, pogrzebała w torbie leżącej obok i z dobrymi intencjami podbiegła do Kaladrii
-Wiesz… nie lubisz tych perfum… więc zaopatrzyłam się w nowe!
Ale oczywiście niezdara psyknęła rudowłosej prosto w twarz.
-Ups…

Camilla Hidoi

z : ogród medytacji

Czarnowłosa weszła do pokoju. Już na progu skrzywiła się
-Jezu, co tu tak śmierdzi? - spytała. Popatrzyła w rękę Layli i zobaczyła, że trzyma mały flakonik. Podeszła do swojej szuflady i wyciągając z niej męską perfumę. Popsikała nią wokół co nie było zbyt dobrym posunięciem. Zapachy zmieszały się ze sobą tworząc mieszankę wybuchową
-Tooo.. nie był dobry pomysł. Ktoś tu się najwidoczniej niedługo zatruje - mruknęła, jak najszybciej, ponownie, zmierzając do wyjścia - może do wieczora się wywietrzy
Powiedziała już zza drzwi.

do : dziedziniec przed szkołą

Kaladria Zidaya

Po psiknięciu perfumą prosto w oczy dziewczyny, Kal próbowała zachować równowagę na na jednej, zdrowej nodze. Niestety, nieskutecznie. Z wielkim hukiem upadła na podłogę, zwijając się z bólu. Po chwili zacisnęła zęby i wstała. Gdyby tylko wzrok mógł zabijać... Ręką próbowała wyczuć laskę, ale nie mogła jej zobaczyć przez załzawione i przekrwione oczy. W końcu znalazła - jak na złość upadła pod łóżko. Rozsunęła ją szybko i oparła się o nią przy wstawaniu. Cześć stara przyjaciółko. Dawno Cię nie potrzebowałam. Uchwyt drewnianej podpory był jej tak znany... Starte elementy idealnie pod pasowały się pod dłoń. Zwróciła się do dziewczyny i wyrwała jej zapach z dłoni. Otworzyła stare, skrzypiące okno i wyrzuciła flakonik.
- Albo z nimi skończysz, albo znajdź gdzie indziej miejsce. Wybieraj. - skarciła mało winną współlokatorkę. - Cholera, jeszcze ta musiała męskim popsikać. - Kaladria zatkała nos.
Odwróciła się do trochę zdezorientowanego Tate'a.
- Wybacz mi za nie. I tak muszę je znosić przez całe dni. - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Czuła się paskudnie. Wiedziała, że inni ją zobaczyli, gdy była bezbronna. Słaba. Nienawidziła się za to, że teraz jest uzależniona od drewnianego przedmiotu.

Tate Harris

Od momentu przyjścia dwóch nieznanych mu dziewczyn do pokoju przestał już cokolwiek rozumieć. Po prostu patrzył się na nie niezbyt ogarniającym wszystko wzrokiem. Zdążył zauważyć jak dziewczyna w niebieskich włosach psiknęła rudowłosej perfumami prosto w oczy. Nienormalna? Podniósł się z łóżka z chęcią pomocy Kaladrii, która upadła na podłogę, jednak nie zdążył nic zrobić, gdyż dziewczyna po chwili znów stanęła w pionie z drewnianą laską u boku.
-Zdarza się-Uśmiechnął się do niej lekko, nerwowo miętosząc w dłoni kawałek swojego czarnego swetra. Stał sobie tak nie wiedząc co zrobić. Spojrzał bezradnym wzrokiem na drzwi od pokoju. -Może mam pójść? - Och, ale z Ciebie tchórz. Znów to robisz, Tate.

Kaladria Zidaya

Zebrała się. Jedną ręką poprawiła krawat. Odgarnęła włosy i zmierzyła niebieskowłosą. Mamy sobie do porozmawiania. Tylko nie przy nim. . Spojrzała na chłopaka. Był wyraźnie spłoszony całą sytuacją. Dłonią chwyciła rękaw jego swetra i wyszła z nim za drzwi pokoju.
- Wybacz, że musiałeś być świadkiem tego psychiatryka. Nie wiem jak ja to dalej wytrzymam z tymi wariatkami. - uśmiechnęła się. - Chcesz gdzieś iść? Chociaż w pełni zrozumiem, jeśli udasz się do pokoju. Czasem towarzystwo innych męczy. - popatrzyła na Tate'a. Musiała porządnie zadzierać głowę do góry, aby mogła spojrzeć mu w oczy. Czemu on jest taki wysoki? No tak, dla mnie wszyscy są ogromni.

Tate Harris

Westchnął lekko gdy poczuł chłód jaki panował na korytarzu. Tak, w pokoju z otwartym oknem, było sto razy cieplej. Zmrużył oczy żeby lepiej móc się skoncentrować na tym o czym mówiła dziewczyna. Ostatnio często mu się zdarzało, że był zupełnie zdekoncentrowany i nie mógł się na niczym skupić. To pewnie przez leki. Musi je odstawić na kilka dni.
- Chcesz gdzieś iść? Chociaż w pełni zrozumiem, jeśli udasz się do pokoju. Czasem towarzystwo innych męczy.
-Mi obojętnie. - Uśmiechnął się lekko. - Tylko nie za bardzo wiem gdzie... - Oparł się o ścianę czekając na jakiś 'świetny pomysł' dziewczyny.

Layla Ichigo

Niebieskowłosa spojrzała za okno. Podbródek zaczął jej się mimowolnie trząść. Gdy reszta zgromadzonych zajęła się swoimi sprawami, przypomniała sobie jednak, że schowała do kieszeni jeszcze trochę budyniu. Wyjęła ręką odrobinę białej, ściekającej substancji i wsadziła sobie ją do buzi. Uśmiechnęła się i dokładnie wylizała swoją dłoń. Już miała wyjść z pokoju, gdy nagle dwójka siedząca obok wyszła za drzwi. Nic nie szkodzi, wyjdę oknem. Layla kucnęła na parapecie, przełożyła nogę przez okno i już miała skoczyć, gdy zobaczyła jak daleko od pokoju znajduje się ziemia. Przestraszona chciała wrócić z powrotem lecz potknęła się o nie zawiązaną sznurówkę i zawisła nad dziedzińcem, trzymając się parapetu.