Polana Czterech Stron Świata

Noah Black

Kiedy dziewczyna wyciągnęła w jego stronę dłoń, do głowy przyszedł mu kolejny, diabelski pomysł. Uśmiechnął się zawadiacko, chwycił ją za rękę, ale zamiast wstać, pociągnął z powrotem na ziemię, przez co wpadła w jedną z wysokich zasp. Roześmiał się na dźwięki rzucanych przez nią gróźb i wyzwisk. Wstał ze śniegu, a następnie złapał Tabithę za ramiona i także postawił na nogi. Ustawił przodem do siebie, po czym parsknął śmiechem na widok jej naburmuszonej miny. Strącił nieco białego puchu z jej włosów, ale niektóre kosmyki i tak były już porządnie wilgotne. Policzki miała zaróżowione z mrozu.
- Ugh, zaraz mi się przeziębisz - powiedział, odzyskując swój troskliwy ton, ale nie pozbywając się do końca wesołej nuty. Strzepnął jeszcze śnieg z jej ramion, a na koniec pochylił się i pocałował w sam czubek nosa.
- Chodź, musisz się zagrzać - dodał, wyciągając w jej stronę dłoń.

Tabitha Bishop

Dla zabawy rozeźlona, a tak na prawdę bardzo szczęśliwa. Już dawno Tab się tak nie czuła.
Zwyzywała mężczyznę, który po raz kolejny "sprowadził ją" do parteru. Chwilę później stała już na baczność z rękami założonymi na klatce piersiowej. Jej buzia przypominała twarz dziecka, któremu rodzic nie chciał kupić lizaka. Jedynie jej oczy zdradzały. że świetnie się bawi.
Całus w nos rozpuścił jej serduszko.
- Jesteś taki słodki. - złapała dłońmi jego ciepłą, o dziwo, twarz.
- Jak ty to robisz? - pokręciła głową z rezygnacją.
- Ten świat mnie stale zadziwia. - złapała go za rękę - Odprowadzisz mnie?

Noah Black

- Jesteś taki słodki - powiedziała dziewczyna, dotykając jego policzków. Noah udał, że się krzywi.
- Tylko nikomu nie mów - odpowiedział, znów siląc się na powagę. Powoli przestawał go dziwić fakt, że w jej towarzystwie stawał się całkiem inną osobą. Tabitha złapała go za wyciągniętą dłoń.
- Odprowadzisz mnie? - zapytała. Mężczyzna ukłonił się nisko.
- Wedle życzenia, madame.
Ruszyli w stronę zamku, ciągle trzymając się za ręce. Noah zerkał co chwilę na towarzyszkę, sprawdzając, czy nie zaczyna szczękać zębami. Jemu samemu, mimo chroniących go zaklęć, zaczynało powoli robić się chłodno.

Do: pokój 6

Tabitha Bishop

Uśmiechnęła się do niego i przytuliła do ramienia.
Mróz dawał się we znaki, a ona miała na sobie przemoczone spodnie i cienki płaszczyk.
Ruszyli w stronę zamku nie zamieniając ze sobą ani słowa.
Dziedzińce były puste o tej porze nocy.
Widziała kątem oka, że Noah ją bacznie obserwuje.
Mój ty bohaterze. Wiem, że nade mną czuwasz.

Do pokoju 6.

Tabitha Bishop

Z jadalni.

Śnieg sypał prosto w twarz. Zimny wiatr muskał ciepłe policzki dziewczyny. Nogi zaprowadziły ją do miejsca, w którym jeszcze niedawno, beztrosko bawiła się ze swoim ukochanym.
Usiadła na huśtawce, delikatnie się kołysząc. Objęła rękami swoje ramiona, by nie dopuścić chłodnego podmuchu powietrza pod jej płaszcz.
Nie ma cię. Nie szukałeś mnie, chociaż wiesz, że bardzo cię potrzebuję. Chyba nadal nie zdajesz sobie sprawy z tego, że właśnie ty przynosisz mi ukojenie.
Przymknęła oczy, a stopy od delikatnego bujania, wyżłobiły rowki pod huśtawką. Spod jej zamkniętych powiek spłynęły mieniące się łzy, których istnienie poszło w niepamięć po zetknięciu z szalikiem.
Boję się o ciebie, Quinn, Kal i Paula oraz całą szkołę. Ciemność nie odchodzi z pustymi rękami. Tych kilka istnień nie zdążyło jej jeszcze zadowolić. Wiem, że ktoś jeszcze zapłaci za to wszystko. Ktoś znowu ucierpi. Ile pogrzebów będziemy musieli jeszcze przygotować? Ile osób spocznie w ogrodzie cmentarnym? W tej chwili nie ma nikogo, kto by nas przygotował na kolejną bitwę. Nauczycieli wywiało. Zajęć prawie nie ma. Dlaczego wszyscy zostawili nas na pastwę losu? Dlaczego nikt o nas nie walczy?
Żal, jaki czuła w sercu Tabitha, przelewał się z każdą jej myślą. Czuła, że szkoła umiera. Ludzie, którzy jeszcze niedawno walczyli razem o ich wspólne dobro, teraz zniknęli. Czyżby się wszyscy poddali?

Kiedy słońce stało już w zenicie, Tab wróciła do rzeczywistości, z wielkiej podróży po zakamarkach swojej duszy. spod śniegu, wystawały kępki zielonej trawy, które odkryła, rozdmuchując puch swoimi stopami. Białe płatki przyozdobiły jej szary płaszcz.
Powinnam kogoś odwiedzić...

Do ogrodu cmentarnego.