Wodospad Wschodni

Thomas Moriarty

Pod budynkiem szkoły i dziedzińcami znajdowała się bardzo rozgałęziona sieć podziemnych tuneli, pod którymi płynęła woda. Z południowo-wschodniej części budynku sieć tuneli wychodziła na powierzchnię tworząc rzekę, która dalej przeradzała się w wodospad na wschodzie wyspy. Pod wodospadem znajdowała się jaskinia wiatru, do której prowadziła stroma ścieżka w dół przy skale. Na górze rosło dużo kwiatów polnych i wysokiej trawy, cała okolica jest tutaj cicha i idylliczna. Całe miejsce jest bezdrzewne i bez krzewów, rosną tutaj wyłącznie kwiaty, ewentualnie parę paproci. Szumy wodospadu pozwalają odprężyć się i przy towarzystwie wschodu słońca, a kwiaty dodają uroku całemu miejscu. Łączka przy wodospadzie to znakomite miejsce na piknik.

Francesca Northwolf

Z: Ciemnego lasu
No dobra... co jeszcze potrzebne... Opal mleczny? Tak.
Szukanie składników całkowicie pochłonęło kobietę. Nie obchodziło jej zbytnio, co się właściwie dzieje w szkole, jednak wolała się upewnić, czy budynek nie spłonął. Zupełnie straciła poczucie czasu i tak naprawdę nie wiedziała nawet, jaki jest dzień tygodnia. Przecież mam ten kamień w chatce... Trzeba się upewnić, czy ona również nie spłonęła.
Do: Niewielka chatka, niepozorny dom

Miguel Tulcakelume

z biblioteki
Chłopak, który nie marzy o niczym innym niż ciszy nie mógł wybrać innego miejsca niż okolice wodospadu. Szum wody i oddech Miguela to jedyne dźwięki, które można było usłyszeć. Azjata położył się w okolicy kwiatów i zaczął rozmyślać. Jedyna rzecz, w której był dobry to analiza faktów. Westchnął. Drażniła go sztuczność, którą sam się oznaczał. Zależnie od osoby z którą rozmawiał był inny. Naprawdę zachowywał się w jeszcze ciekawszy sposób. Zdołowanie nie pasowało do tego cudownego miejsca, więc chłopak przymknął oczy i pozwolił przyjemnym myślom płynąć.

Charlie Merridew

Z II treningu mocy

Spokój tego miejsca wywarł na nim większe wrażenie niż jego kwieciste piękno. Szum wody umożliwiał chwilowe odcięcie się od szkoły.
Powstrzymał chęć rzucenia się biegiem, kiedy zobaczył leżącego w trawie Miguela. Zamiast tego położył na ziemi kulkę i z wysiłkiem popchnął ją siłą woli ku chłopcu, pozwalając by lekkim trąceniem w stopę obwieściła jego przybycie. Ciepłe promienie słońca skłoniły go do ściągnięcia swetra.
Nie powiedział nic, uśmiechnął się tylko i usiadł obok.

Miguel Tulcakelume

Coś małego trąciło jego stopę. Podniósł z ziemi drobną metalową kulkę, jedną z tych, których używali na lekcjach. Odwrócił się i zobaczył wysoką, chudą postać chłopaka. Ucieszył się ogromnie. Charlie uśmiechnął się i usiadł obok nie zakłócając ciszy. Miguel poczuł się odrobinę zdenerwowany. A może zażenowany? Sam nie wiedział czym. Towarzystwo chłopca bardzo go zmieniało, lecz nie wiedział czy to był prawdziwy on. Możliwe, że ten "prawdziwy" Miguel krytykuje wszystkich bezpodstawnie i... Nie myśl o tym. Przygryzł dolną wargę, co robił zwykle gdy zastanawiał się intensywnie. Oparł głowę na dłoni wpatrując się w oświetlaną przez słońce twarz Charliego. Te oczy. Inne niż większości ludzi. Chwilę zastanawiał się jak nazwać to, co może w nich zobaczyć.
-Niewinność - powiedział na głos zakłócając ciszę, lecz uświadomił to sobie dopiero widząc zdziwioną minę współlokatora. Ręka Miguela wyślizgnęła mu się spod podbródka, co spowodowało, że jego twarz wylądowała w trawie.

Charlie Merridew

Miguel obrócił się na plecy, wypluwając grudki ziemi. Mruknął coś w rodzaju "obrzydlistwo", ale Charlie nie był pewien.
-Błoto jest fajne- zaoponował. Pochylił się nad umorusanym współlokatorem i delikatnym ruchem rozmazał ciapę na jego policzkach.
-Można być Indianinem.
Niewinność?
Ogarnęła go wizja wojennych wzorów i z zapałem zaczął nanosić je na twarz Miguela, nie odczuwając żadnego dyskomfortu związanego z kontaktem z jego skórą. Ostatnie pociągnięcie na brodzie i...
Nagle z oka Charliego wypłynęła pojedyncza łza.
-Przepraszam- wymamrotał odruchowo i odwrócił się w drugą stronę. -Chyba...nie przypuszczałem, że ktoś taki jak ty istnieje. I chyba sobie z tym nie...nie radzę.

Miguel Tulcakelume

Delikatne drobne dłonie przejeżdżały po jego policzkach tworząc wzory za pomocą błota. Gdyby był to ktoś inny zapewne Miguela już dawno by tu nie było. W tej chwili natomiast wcale nie uciekał. Poczuł coś mokrego na twarzy i w pierwszym odruchu spojrzał w stronę nieba wyczekując deszczu. Charlie obrócił się do niego plecami.
-Chyba... nie przypuszczałem, że ktoś taki jak ty istnieje. I chyba sobie z tym nie... nie radzę.
Zdziwiony Miguel wyprostował się i przyjrzał z ogromną dokładnością plecom chłopca. Poczuł się... dobrze. Chciał przekazać coś na kształt wdzięczności. To uczucie ciepła, którego nie umiał nazwać. Nie jestem w tym najlepszy. Wyciągnął rękę, lecz zatrzymał ją centymetr nad szczupłym ramieniem. Po chwili jednak położył swoją dłoń na barku Charliego.
Nie uciekł - zauważył zadowolony.

Charlie Merridew

Westchnął ciężko i otarł policzki. Kiedy poczuł na swoim ramieniu dłoń Miguela, bez wahania ujął ją z solidnym postanowieniem opanowania się. Pomógł mu wstać, przy okazji zauważając, że słońce stoi już bardzo wysoko.
-Alchemia- powiedział. -Zmywamy to?
Wyglądają ładnie. Jesteś Indianinem.
Zapomniał, że wciąż ściska jego rękę, ale wcale mu to nie przeszkadzało.

Miguel Tulcakelume

Ku zdziwieniu Miguela, Charlie złapał jego dłoń. Gdyby nie drobna, wewnętrzna bariera uśmiechnąłby się ciepło.
-Alchemia. Zmywamy to?
Po chwili zastanowienia skinął głową. Nie wiedział czy czasem nie cieszyć się, że nie trzyma w kieszeni lusterka jednak wcale nie przeszkadzała mu umorusana twarz. Wolną ręką przeczesał włosy i dopiero wtedy dostrzegł, że Charlie wciąż ściska jego dłoń. Uznał, że najlepszym wyjściem będzie udawać, że nie zauważył. W gruncie rzeczy było to całkiem przyjemne. Nagle uświadomił sobie jak wiele czasu musiało minąć... Delikatna smuga z błota na policzku chłopaka przykuła jego uwagę. Zamyślony wziął rękę i podjął próbę starcia jej. To co zrobił zdziwiło ich oboje w podobnym stopniu, Miguel nie zdjął nawet swojej drobnej dłoni z twarzy Charliego. Ojej.

Charlie Merridew

Dla postronnego obserwatora musiałoby to wyglądać co najmniej podejrzanie: zszokowany Charlie, zszokowany Miguel i złączone dłonie.
Jejkujejkujejkuco?
Tylko o tym mógł myśleć. Nikt nigdy nie dotykał jego twarzy w sposób tak delikatny i czuł się rozdarty między dwoma czynnościami: spłonięciem rumieńcem i zapadnięciem się pod ziemię a przytuleniem się do tej cudownych palców.
Wybrał opcję numer trzy.
Delikatnie oderwał rękę Miguela od swojego policzka, nie wypuszczając jednak drugiej.
-Zaschło- uznał cicho. -Zejdzie tylko pod wodą.
Zapatrzył się na wodospad. Nagle wpadł na najgłupszy w swoim życiu pomysł.
-Umiesz pływać?

Miguel Tulcakelume

-Umiesz pływać?
Umiem? Przypomniał sobie pierwsze i ostatnie wakacje ze swoją rodziną zastępczą. Niemal sprawił, że pani Tulcakelume utopiła się w jeziorze. Wtedy postanowił, że nauczy się pływać i zarabiał miesiącami na letni kurs. Skończył ucząc się w basenie sąsiadów kiedy wszyscy spali. Podniósł lewy kącik ust na to wspomnienie. Mam nadzieję, że takich umiejętności się nie zapomina.
-Mniej więcej - odpowiedział pewnie.

Charlie Merridew

Oby więcej niż mniej.
Przeanalizował jeszcze raz wszystkie za i przeciw. Okazało się, że zdecydowana większość przemawia przeciw, ale i tak wciąż chciał to zrobić. Zagryzł wargę.
-Mam cię popchnąć czy wskoczymy razem?

Miguel Tulcakelume

To nie najlepszy pomysł
-Jejku. Czekaj - zastanowił się chwilę. Już miał powiedzieć, że chyba lepiej iść na alchemię, ale ostateczna decyzja była inna - Oh, razem.
Zrobisz coś sobie lub co gorsza Charliemu i będziesz miał wyrzuty sumienia - powiedział pierwszy głosik.
Zamknij się - uciszył go kolejny, ten, który ostatnio zawładną głową Miguela.

Charlie Merridew

Buty i bluzy zostawili na trawie. Stali na krawędzi najniższego występu skalnego, nie mogąc się przełamać.
-Jeśli umrzemy, to przepraszam.
Zrobił krok naprzód i pociągnął za sobą Miguela.
Połamiemy sobie kręgosłupy.
Zacisnął powieki.
Chlust!
Lodowata woda naparła na niego ze wszystkich stron, ale poczuł tylko niewypowiedzianą ulgę.
Wolny.
Otworzył usta i pozwolił fali bąbelków powietrza wypchnąć się na powierzchnię.

Miguel Tulcakelume

Lodowata woda na skórze rozgrzanej przez słońce wydawała się jeszcze zimniejsza. Myślał, że spotkanie z lśniącą taflą będzie trwało długo, lecz po chwili poza bólem w skroniach przestał czuć dyskomfort. Wypłynął na powierzchnię i zachłysnął się powietrzem.
-Ale świetne - powiedział zszokowany własnymi słowami.
Charlie pływał najwyraźniej całkiem zadowolony ze swojego pomysłu. Oboje żyli i mieli się dość dobrze. Miguel przetarł twarz mokrymi dłońmi żeby upewnić się, że pozbył się wzorów wojennych. Wybuchnął cichym dźwięcznym śmiechem.